باختن باید توجیه داشته باشد - مجله خبری

به گزارش مجله خبری، یک شروع بد با باخت به ژاپن، سپس 5 برد متوالی که همه را به آینده تیم ملی با ولادمیر آلکنو امیدوار کرد و بعد 8 باخت متوالی و یک پایان تلخ.

به گزارش مجله خبری به نقل از روزنامه مجله خبری ،والیبال ایران با وجود آن که یکی از 5 مربی برتر دنیا را روی نیمکت خود داشت، بعد از سال ها به رده دوازدهم رنکینگ دنیای سقوط کرد. چرا تیم ملی در رمینی ایتالیا این قدر پر نوسان و بد ظاهر شد؟ چرا این قدر بد بازی کرد و چه اتفاقاتی سبب شد بازیکنی مثل میلاد عبادی پور در حین مسابقات مصاحبه کند و بگوید حال این تیم اصلا خوب نیست؟ بگوید شرایط آزار دهنده است و این تیم نیاز به چند تغییر دارد! چرا باید آلکنو فریاد بزند و به بازیکنان بگوید خجالت بکشید؟ کیومرث کرده، گزارشگر و کارشناس برجسته والیبال دیروز مهمان تحریریه روزنامه جام جم بود تا به این سؤال های پرتکرار پاسخ دهد و شرایط تیم ملی را در آستانه بازی های المپیک به نقد بکشد.

برای اولین بار شاهد عذرخواهی رئیس فدراسیون والیبال بودیم. نتایج اخیر تیم ملی، نتایجی نبود که جامعه والیبال و مردم انتظار داشتند.

قبل از هر چیز خوشحالم از این بابت که آقای داورزنی آمد و از مردم عذرخواهی کرد. ما همانطور که در پیروزی ها، حمایت و دعای خیر مردم را پشت سر تیم می بینیم در شکست ها هم باید پاسخگو باشیم. حتی آقای آلکنو هم باید پاسخگوی این نتایج باشد. آدم های زیادی سال ها تلاش کردند تا والیبال ایران به جمع 8تیم برتر دنیا صعود کند و ما نباید خیلی راحت اجازه دهیم این جایگاه ارزشمند از دست برود.

ارزیابی تان از این نتایج چیست ؟

معتقدم به دلیل شرایط کرونا، لیگ والیبال کیفیت همیشگی خودش را نداشت و آلکنو هم چون در ایران نبود، اصلا این رقابت ها را تماشا نکرد. فرصت تمرین ملی پوشان با آلکنو هم آنقدر کوتاه بود که به شناخت بیشتر این مربی نسبت به بازیکنان کمکی نکرد. در واقع نفراتی از قبل انتخاب شده بودند و تیم ملی با این شرایط وارد لیگ ملت ها شد. خود فدراسیون هم عنوان نمود که آلکنو شناختی از نفرات نداشته. پس حتما کسانی به این مربی کمک فکری کردند؛ اما این کمک و مشاوره تا چه حد مفید و مثمرثمر بوده؟ باید بپذیریم که مشاوره درستی به آلکنو داده نشده است. در شرایطی که آلکنو هیچ شناختی از نفرات نداشت و کمک فکری خوبی هم به او نشد، طبیعی بود که ما هماهنگی خوبی بین خطوط و پست ها شاهد نباشیم. ما نفراتی را در ترکیب تیم دیدیم که بود و نبودشان هیچ تاثیری در فرایند تیم نداشت و در کنارش نفراتی داشتیم که می توانستند به تیم کمک کنند اما خیلی راحت خط خوردند.

مشخصا درباره چه نفراتی حرف می زنید؟

ما در پست پاسور جواد کریمی جوان را داشتیم که قبلا هم به او میدان داده شد و اتفاقا هم خوب پاس داده بود برای تیم. اما آقای آلکنو خیلی راحت او را کنار زد و تصمیم گرفت تیم را با دو پاسور به ایتالیا بفرستد. اعزام تیم با دو پاسور در شرایطی که سعید معروف کمی کسالت داشت و دو مسابقه اول را به دلیل سرماخوردگی از دست داد، این نگرانی را به وجود آورده بود که اگر برای دیگر پاسور تیم، یعنی محمد طاهر وادی اتفاقی بیفتد یا به هر دلیل مصدوم شود، تیم ملی بدون پاسور در چه شرایطی گرفتار خواهد شد.

در آن سو می بینیم آلکنو در بخش دریافت کننده قدرتی در حالی نام پوریا فیاضی را در فهرست خود قرار می دهد که او به دلیل مصدومیت بازی های پلی آف لیگ برتر را از دست داده بود و در فرم ایده آل بدنی قرار نداشت و دیدیم که خیلی هم مورد استفاده قرار نگرفت. مرتضی شریفی هم همین شرایط را داشت و با وجود مصدومیت و شرایط نامطلوب بدنی در ترکیب قرار گرفت اما بعد او را بازگرداندند و کریمی را جایگزین کردند.

در بحث مربی گری هم قبل از اعزام تیم، با کنار گذاشتن پیمان اکبری شاهد یک اتفاق حاشیه ای بودیم.

بله. من اینجا قصد مقایسه پیمان اکبری با محمدرضا تندروان که به عنوان دستیار ایرانی آلکنو انتخاب شد را ندارم. بحث من این است که چرا فدراسیون درباره این تصمیم هیچ دلیل قانع کننده ای ارائه نداد. آنها فقط گفتند این تصمیم آلکنو بوده! در واقع باید پرسید آلکنو که شناخت چندانی درباره بازیکنان ندارد، چطور درباره مربیان به این شناخت می رسد و چنین تصمیمی می گیرد؟ همه اینها نشان می دهد که تیم با شرایط خوبی راهی ایتالیا نشد.

گویا پیمان اکبری هم حرف هایی دارد که بعد از المپیک می زند.

من هم شنیده ام. البته یکی به نعل زدن، یکی به میخ پسندیده کسی که سال ها کاپیتان تیم ملی بوده و در تیم های مختلف سرمربیگری کرده نیست. پیمان اکبری می گوید سندی دارد که نشان می دهد او انتخاب اول آلکنو بوده، اما با وجود انتقادهایی که دارد وقتی از او می پرسند اگر برای المپیک اسمش رد بشود تیم را همراهی می کند، می گوید بله! نمی شود هم بگویی بعد از المپیک حرف هایم را می زنم و هم بگویی هرچه رئیس فدراسیون بگوید می پذیرم. این رفتار مصداق شاخص ضرب المثل یک بام و دو هواست.

در کل به نظر می رسد هدفگذاری درستی برای حضور در لیگ ملت ها نداشتیم.

با شما موافقم. قبل از مسابقات آقای داورزنی در مصاحبه های خود گفته بود که ما از آلکنو نتیجه نمی خواهیم و به لیگ ملت ها به چشم 15 بازی تدارکاتی نگاه می شود. رئیس فدراسیون حتی معتقد بود فقط تیم هایی که در المپیک نیستند، با تمام قدرت در لیگ ملت ها شرکت خواهند کرد، اما حالا که بازی های دور مقدماتی به پایان رسیده باید از آقای داورزنی پرسید؛ آیا برزیل، روسیه، لهستان، فرانسه و ژاپن در المپیک نیستند؟ اتفاقا آنها با تمام قدرت در لیگ ملت ها شرکت کردند و بهترین عملکرد را هم داشتند.

در کل دو نگاه در رقابت های امسال لیگ ملت ها وجود داشت. برخی مربیان مثل بلنجینی (سرمربی ایتالیا) به دلیل فشردگی بازی های لیگ، به نفرات اصلی استراحت دادند. برخی مربیان هم به دلیل محدودیت های ناشی از کرونا، به این بازی ها به چشم تنها فرصت جدی بازی های تدارکاتی نگاه کردند. اما در عین حال که با تمام بضاعت مان در بازی ها شرکت کردیم، نتوانستیم از این فرصت، به خوبی برای تدارک تیم استفاده کنیم. وقتی صحبت از بازی ها تدارکاتی می شود یعنی باختن هم باید در آن با یک منطق خاص صورت پذیرد. شما وقتی در تورنمنت های این چنینی شرکت می کنید باید در روز آخر، چند قدم جلوتر از جایی باشید که روز اول در آن ایستاده بودید. آیا این شرایط برای تیم ما وجود داشت؟ شما ایتالیا را نگاه کنید. یا همین کانادا. ما این دو تیم را در همان هفته دوم بازی ها شکست دادیم، اما آنها روز به روز بهتر شدند و در نهایت هم بالاتر از تیم ما قرار گرفتند. در عوض ما 15 بازی برگزار کردیم اما تا روز آخر هم آلکنو به شناخت درستی از نفرات تیم نرسیده بود. بحث جوانگرایی یا پوست اندازی هم نبود که این نتایج قابل توجیه باشد. ما اگر نفرات جوان تیم را زیر فشار قرار می دادیم، حداقل به دستاورد بهتری می رسیدیم. اما در همین رقابت ها دیدیم که باز فشار اصلی روی نفراتی مثل سعید معروف، محمد موسوی و میلاد عبادی پور بود. در کل ما در این تورنمنت فرایند رو به رشدی نداشتیم. ما باید استرالیا را می بردیم، باید آلمان را می بردیم، باید صربستان را هم می بردیم. این باخت ها چه توجیهی دارد؟ اگر بازی تدارکاتی است، خب بازی تدارکاتی آسان را که باید ببریم. اینها تیم های درجه یک دنیا نبودند.

آیا نتایجی که در لیگ ملت ها به دست آمد می تواند شرایط روحی تیم ملی را در المپیک تحت تاثیر قرار دهد؟

صددرصد. این عملکرد پر انتقاد و ضعیف هم روی نفرات با تجربه تیم تاثیر منفی خواهد داشت و هم روی نفرات جوان تیم. خاطرم هست کارلوس کی روش همیشه می گفت، هیچ وقت نگویید فلان بازی تدارکاتی است. همه بازی ها از نگاه کی روش بازی رسمی بودند و او حتی در نزدیکی رقابت ها حریفان را طوری انتخاب می کرد که تیم ملی شانس بیشتری برای بردن داشته باشد. اینها برای این بود که روحیه تیم همیشه بالا باشد، اما آیا در والیبال هم در این مقطع حساس، به چنین نکاتی توجه شده؟ قطعا نه.

انتقادهایی که از میلاد عبادی پور شد چقدر منصفانه بود؟

میلاد عبادی پور سال 2014 به عنوان جوانترین بازیکن لیگ ملت ها انتخاب شد و بعد هم آن قدر توانمندی داشت که در سطح اول والیبال دنیا بازی کند.

میلاد خودش هم قبول داشت که به لحاظ فنی با روزهای اوجش خیلی فاصله گرفته ولی یادمان هم نرود که او در این 7 سال خیلی برای تیم ملی زحمت کشیده. این که ما در فضای مجازی بخواهیم به او توهین کنیم اصلا کار پسندیده ای نیست. این رفتارهای زشت نه تنها هیچ کمکی به بازیکن نمی کند که باعث ایجاد دلسردی می شود.

عملکرد آلکنو را در لیگ ملت ها چطور ارزیابی می کنید؟

می گوییم آلکنو یکی از 5 مربی برتر دنیاست که با روسیه مدال طلای المپیک را گرفته، با زنیت قهرمانی های زیادی کسب کرده و سال 2017 به عنوان مربی سال کنفدراسیون والیبال اروپا انتخاب می شود. اما در همین لیگ ملت ها، عملکرد او علامت سؤال های زیادی در ذهن مربیان و کارشناسان ایجاد کرد و خیلی ها بر این باور بودند که با توجه به رزومه قبلی، ما چیز خاصی از این مربی ندیدیم. با این حال چون آلکنو برای المپیک آمده، امیدواریم در المپیک عملکرد بهتری را از او ببینیم.

ارزیابی شما از المپیک توکیو چیست؟

خودمان را نباید گول بزنیم. والیبال ما با تیم های سطح اول دنیا واقعا فاصله دارد. به هر حال ما در بخش دریافت اول واقعا ضعف داریم. شما وقتی دریافت اول تان به خوبی در اختیار پاسور قرار نگیرد در حمله دچار مشکل می شوید. در بحث سرویس هم فاصله مان با تیم های درجه یک دنیا زیاد است. الان دیگر شروع حمله یک تیم از سرویس است و توپی که با سرعت 135 کیلومتر وارد زمین می شود کار را برای حریف سخت می کند و باید بپذیریم فرصتی هم نیست که بخواهیم این نقاط ضعف را برطرف کنیم. از صمیم قلب امیدوارم تیم ملی در توکیو نتیجه بگیرد، اما باید اعتراف کنم که کار واقعا سخت است. خیلی سخت.

داستان والیبال ایران بعد از المپیک چه خواهد بود؟ در واقع ما تا کی قرار است از ظرفیت نفرات با تجربه ای مثل سعید معروف یا سید محمد موسوی استفاده کنیم؟ آیا از فرصت های ارزشمندی که به واسطه حضور در رقابت های بین المللی مختلف نصیب والیبال ایران شده توانستیم استفاده کنیم و نفرات جایگزین خوبی پرورش دهیم؟

متاسفانه باید بگویم نه. من سعید معروف را مثال می زنم. عقل سلیم می گوید اگر ما پاسوری داریم که 35 سال سن دارد، باید کنار او پاسوری را قرار بدهیم که بین 20 تا 25 سال داشته باشد. اما ما در همین مسابقات دیدیم کنار معروف پاسوری قرار می گیرد که خودش 32 سال سن دارد. این اسمش دوراندیشی نیست واقعا. این اتفاق در گذشته هم به شکل دیگری تکرار شده بود. یعنی آن زمان که سعید معروف پاسور اول ما بود و مهدی مهدوی در کنار او به عنوان پاسور دوم توپ می زد، مهدوی به لحاظ سنی بزرگتر از معروف بود! شما به همین لیگ برتر والیبال نگاه کنید. فلسفه برگزاری رقابت های لیگ بحث استعدادیابی و معرفی بهترین ها به تیم ملی است. اما با این وجود می بینیم پاسور تیم فولاد سیرجان که قهرمان رقابت ها شد علیرضا بهبودی است با 42 سال سن! امیر حسینی که هنوز هم دارد پاس می دهد و در سایپا بازی می کند 45 سال سن دارد! این عددها واقعا تاسف بار است و نشان می دهد هیچ دوراندیشی نداشتیم. در لیگ های معتبر دنیا هیچ تیمی سراغ پاسورهای بالای 40 سال نمی رود اما اینجا آن قدر نسبت به پرورش نفرات جایگزین بی توجه بودیم که نفراتی چون بهبودی و حسینی، با این سن و سال، بهترین های پست خودشان هستند و کسی هم به گرد پایشان نمی رسد. نفراتی مثل امیر حسینی ، علیرضا بهبودی و عبدالحمید چوگان با وجود 45 - 40 سال، از الان برای فصل آینده قراردادهایشان را بسته اند و این سؤال مطرح است که نفرات جوان چه زمان فرصت عرض اندام پیدا می کنند.

با این حساب، یک انتقاد بزرگ هم به سازوکار لیگ برتر ایران وارد است.

بله. مربیان و مدیران متاسفانه به شدت نتیجه گرا و در عین حال محتاط شده اند. رویکرد نتیجه گرایی آنها باعث می شود فرصت بازی از نفرات جوان گرفته شود. احتیاط برخی مربیان هم ابتکار عمل را از بازیکنان می گیرد. خودم بارها شاهد بودم که مربیان در زمان استراحت به بازیکنان گوشزد می کنند سرویس پرشی نزنند یا حتی آنها را تعویض می کردند تا بازیکنی به زمین برود که سرویس ساده بزند. در واقع این جرات و شهامت از مربی به بازیکن منتقل می شود و یکی از بزرگترین مزیت مربیان خارجی در قیاس با مربیان داخلی همین است.

در پایان از نفرات شاخص این تیم برای ما بگویید.

من ایرادی از نفرات جوان تیم نمی گیرم چراکه در حد خودشان عالی کار کردند و به تایید سایت فدراسیون دنیای، نفراتی مثل صابر کاظمی در برخی صحنه ها چیزی کم از یک بازیکن باتجربه تراز اول نداشتند. صابر کاظمی، میثم صالحی، آرمان صالحی نفرات شاخص ما در این تورنمنت بودند که بسیار شجاعانه بازی کردند. مطمئنم اگر حال تیم خوب بود، قطعا با این نفرات جوان اتفاقات خوبی برای تیم می افتاد.

رضا پورعالی - گروه ورزش / روزنامه مجله خبری