اتفاقات ترسناکی که در منطقه مرگ کوه اورست برای بدن انسان رخ می دهد
به گزارش مجله خبری، بدن انسان در سطح دریا برترین عملکرد را دارد. چرا که سطح اکسیژن برای مغز و ریه های ما کافی است. در ارتفاعات بسیار بالاتر، بدن ما نمی تواند به درستی عمل کند.
اما اگر کوهنوردان بخواهند به قله اورست، بلندترین قله دنیا در ارتفاع 8848 متری از سطح دریا برسند، باید با منطقه مرگ مقابله نمایند.
این منطقه با ارتفاع بالای 8000 متر، آنقدر کم اکسیژن است که سلول های بدن دقیقه به دقیقه آغاز به مردن می نماید.
در منطقه مرگ، مغز و ریه های کوهنوردان به دشت نیازمند اکسیژن است، خطر حمله قلبی و سکته مغزی افزایش می یابد و به سرعت ادراک مغزی مختل می گردد.
در سال 2019، حداقل 11 نفر در اورست جان خود را از دست دادند که تقریباً همه آنها مدتی را در منطقه مرگ سپری کردند. این فصل به یکی از مرگبارترین فصل های اورست در تاریخ اخیر تبدیل شد.
بعضی از شرکت های اعزامی دلیل این مرگ ها را شلوغی می دانند. به گزارش کاتماندو پست، در 22 مه 2019، حدود 250 کوهنورد برای رسیدن به قله کوشش کردند و بسیاری از کوهنوردان مجبور شدند برای بالا و پایین رفتن در صف منتظر بمانند.
این ساعات اضافی و برنامه ریزی نشده در منطقه مرگ ممکن است باعث مرگ 11 نفر شده باشد، اگرچه مشخص علل خاص هر مرگ سخت است.
یکی از کوهنوردان می گوید که صعود به اورست مانند دویدن روی تردمیل و نفس کشیدن از طریق نی است.
در سطح دریا، هوا حاوی حدود 21 درصد اکسیژن است. اما در ارتفاعات بالاتر از 12000 پا، تقریباً 40 درصد مولکول های اکسیژن کمتر می گردد.
جرمی ویندزور، پزشکی که در سال 2007 به اورست صعود کرد، به مارک هورل وبلاگ نویس اورست گفت که نمونه خون گرفته شده از چهار کوهنورد در منطقه مرگ نشان می دهد که کوهنوردان تنها با یک چهارم اکسیژن سطح دریا باید سر نمایند.
کمبود اکسیژن منجر به خطرات بی شماری برای سلامتی می گردد. هنگامی که اندازه اکسیژن در خون به کمتر از حد معینی می رسد، ضربان قلب تا 140 ضربه در دقیقه افزایش می یابد و خطر حمله قلبی را افزایش می دهد. پس کوهنوردان باید قبل از کوشش برای صعود به اورست به بدن خود فرصت دهند تا با شرایط سخت هیمالیا سازگار گردد.
در طول آن هفته های سازگاری در ارتفاعات بالا، بدن آغاز به فراوری هموگلوبین بیشتری می نماید (پروتئین موجود در گلبول های قرمز خون که به انتقال اکسیژن از ریه ها به بقیه بدن یاری می نماید) تا جبران کم اکسیژنی بگردد.
اما هموگلوبین بیش از حد یعنی خون شما غلیظ می گردد و پمپاژ خون در بدن از طریق قلب سختتر می گردد. که می تواند منجر به سکته مغزی یا تجمع مایع در ریه ها گردد.
در اورست، وضعیتی به نام ادم ریوی در ارتفاع بالا (HAPE) رایج است که با گوش کردن با گوشی پزشکی قابل تشخیص است.
علائم دیگر عبارتند از: خستگی، احساس خفگی قریب الوقوع در شب، ضعف، و سرفه مداوم و خروح مایع سفید، آبکی یا کف آلود از ریه. گاهی اوقات سرفه به قدری شدید است که می تواند باعث ترک خوردن دنده ها گردد.
در منطقه مرگ، مغز شما می تواند آغاز به متورم شدن کند، که می تواند منجر به حالت تهوع و نوعی روان پریشی گردد
یکی از بزرگترین عوامل خطر در ارتفاعات بالا، هیپوکسی است، یعنی فقدان اکسیژن کافی در جریان خون برای اندام هایی مانند مغز. اگر مغز اکسیژن کافی دریافت نکند، می تواند آغاز به تورم کند و باعث ایجاد بیماری به نام ادم مغزی در ارتفاع بالا (HACE) گردد. این تورم می تواند باعث تهوع، استفراغ و مشکل در تفکر و استدلال گردد.
ادم مفزی باعثی می گردد کوهنوردان مکان خود را فراموش نمایند و هذیان پیدا نمایند که بعضی کارشناسان آن را نوعی روان پریشی در ارتفاعات می دانند.
قضاوت کوهنوردان هیپوکسیک مختل می گردد و آنها به انجام کارهای عجیب و غریب مانند درآوردن لباس های خوب یا صحبت با دوستان خیالی دست می زنند.
سایر خطرات احتمالی عبارتند از بی خوابی، برف کوری و استفراغ.
تهوع و استفراغ ناشی از بیماری های مربوط به ارتفاع از جمله HAPE و HACE باعث کاهش اشتها می گردد. تابش خیره نماینده برف و یخ می تواند باعث برف کوری - از دست دادن موقت بینایی، یا ترکیدن رگ های خونی در چشم شما گردد.
به خاطر سرمازدگی، گردش خون در انگشتان دست و پاث کوهنوردان کاهش می یاد. در صورت مرگ پوست و بافت های زیرین - قانقاریا پیش می آید.
ضعف فیزیکی و اختلال در بینایی می تواند منجر به سقوط تصادفی گردد.
فشار دیوانه وار خط انتها در منطقه مرگ در انتها هفته های صعود رخ می دهد.
منبع: Business Insider
منبع: یک پزشک