کبودی های بدنی که روح کودکی را خراشیده است - مجله خبری

به گزارش مجله خبری، تهران (پانا) - 2 روز گذشته خبری مبنی بر تنبیه دانش آموز قزوینی در فضای مجازی منتشر و تصویر بازو و پای کبود کودکی به عنوان تنبیه معلم دست در دست شد، اما معلم مدرسه این تنبیه را نمی پذیرد و می گوید کبودی های روی بدن دانش آموز کار من نیست و من صرفاً با خط کش دو ضربه آهسته به بازوی دانش آموز زدم، او هم کاپشن و لباس بافتنی داشت بنابراین این کبودی ها کار من نیست.

به گزارش ایسنا، جواد احمدی معلم 37 ساله ای است که یک سال پیش به صورت رسمی به عنوان معلم کار خود را شروع کرده است، او دانش آموخته رشته علوم تربیتی است و به گفته خودش از طریق ماده 28 و با طی مراحل قانونی به عنوان معلم کار خود را شروع کرده است.

تصاویر منتشر شده از کبودی های بدن دانش آموز حاکی از تنبیهی سخت دارد و مسئولان آموزش وپرورش ضمن پذیرش این خطا از سوی معلم، جذب سفارشی و غیراصولی معلمان را دلیل اصلی این موضوع بیان و با رفتن به منزل دانش آموز و خرید گل و شیرینی رضایت خانواده را جلب کرده اند، پرونده معلم خاطی به هیئت بدوی تخلفات آموزش وپرورش ارجاع و پیش بینی شده که محرومیت دائم از تدریس در انتظار معلم باشد.

در حالی همه معلم را خطاکار اعلام کردند و خواستار محرومیت دائم او از خدمت شدند که این معلم جوان خود را فرد با آبرویی معرفی می کند که به هیچ وجه دست به چنین کاری نزده است و هیچ کدام از کبودی ها را گردن نمی گیرد، در ادامه گفت وگو با این معلم جوان را بخوانید:

خانم من فرد آبروداری هستم و تا به امروز هم کاری نکردم که آبرویم به خطر بیفتد. خودم از این ماجرا و دیدن آن عکس ها بدنم یخ زده و نمی توانم باور کنم که این کبودی ها با خط کش ایجاد شده است هر از چند گاهی با این جملات سعی دارد بفهماند که کار او نبوده و اصل ماجرا چیز دیگری است.

37 ساله است و به تازگی جذب آموزش وپرورش شده، اگر چه مسئولین ورود چنین معلمانی به بدنه آموزش وپرورش را سفارشی و ناشی از عدم رعایت قانون می دانند اما احمدی می گوید: من از طریق ماده 28 جذب شدم، رشته دانشگاهی ام علوم تربیتی است و بعد از پذیرفته شدن در آزمون ماده 28 به دانشگاه فرهنگیان رفتم و بعد از گذراندن یک سال دوره آموزشی فعالیت خود را دریکی از روستاهای قزوین شروع کردم.

از نحوه برخوردش با دانش آموزان می پرسم، درحالی که به خودش و رفتارش با دانش آموزان ایمان دارد می گوید: حدوداً یک سال و نیم است که به عنوان معلم فعالیتم را شروع کردم، در این مدت هم با دانش آموزانم رفیق بودم، در این مدرسه دو دانش آموز دارم محیا کلاس پنجم و امیرحسین کلاس سوم است، البته خواهر کوچک امیرحسین هم در کلاس ماست و پیش دبستانی می خواند؛ با توجه به اینکه دانش آموزان همبازی زیادی ندارند سعی کردم همیشه محیط شادی برای آن ها ایجاد کنم که با انگیزه به مدرسه بیایند.

می گویم با تنبیه دانش آموزان چگونه محیط شادی را ایجاد می کردید، سراسیمه پاسخ می دهد: تنبیه امیرحسین کار اشتباهی بود که انجام دادم، اما آنچه در عکس و فضای مجازی می بینید واقعیت ندارد، من فقط می خواستم امیرحسین را بترسانم و عصبانیتم را نشانش دهم که دستش بیاید اگر درس نخواند من عصبانی می شوم؛ اما هیچ وقت آن را به گونه ای نزدم که آن کبودی ها ایجاد شود.

من عاشق معلمی هستم

می گویم پس در اصل تنبیهی رخ داده است، چرا یک معلم باید به تنبیه بدنی دانش آموزی روی بیاورد، می گوید: خانم من عاشق معلمی هستم، نمی خواهم جنایتکار پرورش دهم و همیشه با عشق به دانش آموزانم درس می دهم، امیرحسین کلاس دوم بود که دانش آموز من شد حتی نمی توانست بخواند و بنویسد، الفبا را به خوبی یاد نگرفته بود و بیشتر از 20 نمی توانست بشمارد، من به عنوان دوست و معلم در کنارش قرار گرفتم و او را به سطح خوبی رساندم. امروز حتی می تواند با محیا که دو سال از خودش بزرگ تر است رقابت کند، این تصاویر هم که منتشرشده سوءتفاهم بوده و کار من نیست.

از نحوه تنبیهش می پرسم، خودش هنوز حیران است که چطور ممکن است ضربات او به کبودی منجر شود، تأکید می کند: پنج شنبه هفته قبل بود که با خط کش دو ضربه به بازوی راست امیرحسین زدم، همه چیزتمام شد اما روز سه شنبه خانواده اش با من تماس گرفتند و گفتند که تو امیرحسین را زدی و تمام بدنش کبود شده است و ما شکایت می کنیم؛ باورم نمی شد، به محض باز شدن راه ها به روستا رفتم. امیرحسین هم خودش گفت که هوا برفی بوده و من زمین خوردم؛ این طور شده اما خواهرش فاطمه که پیش دبستانی است می گفت معلم امیرحسین را زده است، درحالی که محیا همکلاسی اش هم شاهد است که من فقط دو ضربه به بازویش زدم.

از کبودی پاهایش می پرسم که می گوید: اصلاً به پاهایش ضربه نزدم، کاپشن و لباس ضخیم هم بر تن داشت و من دو ضربه به بازوی چپ و راست او زدم، یک سال است که در آن روستا مشغول به تدریس هستم و همه می دانند که من اخلاقم چطور است، می دانم که با کمی فشار می توانم دانش آموز را به سمت درس خواندن سوق دهم درواقع به خاطر آینده خودش گاهی سخت می گیرم، من از همان اول که وارد معلمی شدم با خدای خودم عهد بستم که با عشق تا انتهای راه بروم، معلمی نیاز به عشق دارد و من این همه سختی را به خاطر عشقش تحمل کردم و به هیچ وجه قبول نمی کنم که ضربات من باعث این کبودی شده است.

وی تأکید می کند که از آبرویش می ترسد و این کار را نمی کند و ادامه می دهد: از اول ماجرا عذرخواهی کردم می دانم که نفس عملم جرم و اشتباه است، تا جاده باز شد رفتم محل کار پدرش عذرخواهی کردم خودشان هم رضایت نامه دادند و به خوشی تمام شده است، این نوع کتک زدن جنایت است من با خط کش زدم و این جای خط کش نیست، من تلاش می کنم که ازلحاظ فکری فرد سالمی را تحویل جامعه بدهم نمی خواهم فردی دارای مسائل روحی و روانی باشد و هیچ وقت این حد از تنبیه را انجام نمی دهم.

معلم این کبودی ها را حاصل تنبیه خود نمی داند در حالی که مادر امیرحسین تأکید دارد فرزندش توسط معلم تنبیه شده است و می گوید: امسال که به خاطر کرونا به مدرسه نمی رفتند و روزهای کمی مدرسه حضوری بود، پنج شنبه که معلم از امیرحسین جدول ضرب پرسیده بود، امیرحسین نتوانسته بود جواب بدهد و معلم او را کتک زده بود، این در حالی است که مدرسه ای نبوده تا امیرحسین جدول ضرب بلد باشد.

وی تأکید می کند: مدرسه اینجا دو دانش آموز دارد، بنابراین بچه دیگری وجود ندارد که بگوییم امیرحسین رفته بازی کرده که اتفاقی برایش افتاده است، پنج شنبه خواهر امیرحسین گفت که معلم امیرحسین را کتک زده است من هم گفتم حتماً درس نخوانده است و اشکالی ندارد، امیرحسین از این اتفاق ترسیده بود و به ما چیزی نگفت سه شنبه که لباس هایش را عوض کردم دیدم کبودی روی بدنش زیاد است و فهمیدم که تنبیه در چه حدی بوده است.

در حالی که با غیظ در صدایش می پرسد معلم راست می گوید که اخراجش کردند؟ ادامه می دهد: مگر ما بچه مان را از سر راه آوردیم که کبودش کنیم، من گاهی بچه را تنبیه می کنم اما هیچ وقت به آن صورت نیست که کبود شود، اصلاً بچه ها از من می ترسند و فقط نگاه کردن کافی است و این ضربه ها کار معلم بوده است و باید اخراج شود.

سراغ امیرحسین را می گیرم، می گوید معلمشان عوض شده و امروز به مدرسه رفته است اما اگر می خواهید ساعت 12 تماس بگیرید خودش برایتان تعریف کند؛ ساعت 12 به 14 بدل می شود و هنوز امیرحسین از مدرسه نیامده در نهایت امیرحسین با اکراه تلفن را می گیرد و نمی خواهد از اتفاقات رخ داده صحبت کند، ترس از صدایش معین است، تلفن را قطع می کند، نمی خواهم دیگر با او تماس بگیرم و از خودش بپرسم که چه اتفاقی افتاده است، مهم این است که کودکی مورد آزار قرار گرفته و کبودی های روی بدنش بیشتر شبیه شکنجه است تا تنبیه، این که معلم تنبیهش کرده یا خانواده چه فرقی می کند، روان کودکی به حدی زخم خورده است که نمی خواهد در موردش صحبت کند و حاشیه ها فقط بار روانی برای او دارد، گزارش بی نتیجه است اما می دانم که آزار بچه ها و تنبیه بدنی آن ها نه تنها جسم بلکه روحشان را زخمی می کند به قول معلمشان این آزارهای جسمی و روحی است که جنایتکارانی تحویل جامعه می دهد.